Ścisły związek jakości ula z ekonomiką obsługi nie budzi wątpliwości - gdy ul jest bardziej nowoczesny, lepiej dostosowany do wędrówek a jednocześnie prosty w konstrukcji i obsłudze, tym mniej czasu pochłania dozór pasieki. Warunki te spełniają ule wielokorpusowe, najbardziej ekonomiczne w obsłudze i dające wyższe zbiory miodu.

Są to ule o ramkach niższych, szczególnie uzasadnione gdy trudniejsze są warunki przyrodnicze i pożytkowe oraz wcześniejszy pożytek główny. Należą do nich ul wielkopolski o ramce 360 x 260 [mm], ul. Ostrowskiej o ramce 360 x 230 [mm] i ul. "Apipol" o ramce 435 x 120 [mm]. Ule te zapewniają najbardziej ekonomiczną zimowlę i rozwój wiosenny pszczół czyli start do bieżącego sezonu, co głównie decyduje o ich wartości gospodarczej. W warunkach wyjątkowo korzystnych przyrodniczo (łagodna zima, wczesna, ciepła i bogato pożytkowa wiosna), oraz przy późnych, dobrych pożytkach towarowych różnice na korzyść uli z bardziej niskimi warunkami (Ostrowskiej, Apipol) mogą być minimalne. Jednak w warunkach Polski lata i okolice o tak korzystnych układach przyrodniczych należą do rzadkości, a z wczesnych pożytków towarowych korzysta większość pasiek w kraju. Dla większości pasiek wprowadzenie typu ula o niskiej ramce jest w pełni uzasadnione. W klimacie o długich zimach i zmiennej wiośnie konieczne są ule dobrze ocieplane dostosowane do zimowania rodzin silnych. Do takich należą ule wielokorpusowe, a także warszawski oraz te dwa ostatnie, obecnie rzadziej stosowane. Do zimowania dwóch rodzin obok siebie nadają się wieloramkowe ule leżaki. Na terenach o obfitych oraz długotrwałych pożytkach ul powinien umożliwiać sprawne powiększanie magazynów miodowych jak również dostosowanie do poszerzenia gniazda i łatwego odbierania miodu. Muszą one zapewniać szybką obsługę i ograniczać ją do niezbędnego minimum. Warunki te spełnia właśnie ul wielokorpusowy dostosowany do warunków przyrodniczych w naszym kraju.
W warunkach wczesnych pożytków najodpowiedniejszy jest ul o malej szeroko-niskiej ramce, szczególnie zalecany w okolicach uboższych w pożytki pszczele.
Ze względu na rozwiązania konstrukcyjne i sposób powiększania przestrzeni ula zamieszkałej przez pszczoły, rozróżniamy systemy uli:
- leżaki,
- stojaki,
- kombinowane (nadstawkowe).
Leżakami nazywamy ule, w których powiększenie pojemności odbywa się w ierunku poziomym. W leżaku magazyn miodny i gniazdo znajdują się obok siebie, typowym ulem leżakiem jeszcze często stosowanym w Polsce jest ul warszawski poszerzony.
Stojakami nazywamy ule, w których powiększenie pojemności odbywa się przez :h rozbudowę do góry. W takim ulu gniazdo zlokalizowane jest w dolnych kondygnacjach, a magazyn miodowy w górnych. Przedstawicielem tego typu uli jest ul wielkopolski i ul systemu Apipol.
Ulami kombinowanymi lub nadstawkowymi nazywamy takie ule, które częściowo łączą w sobie cechy stojaka i leżaka, są ulami przejściowymi od leżaka do stojaka. Typowym takim ulem jest Dadant.
W pasiekach prowadzonych nowocześnie stosowane są ule rozbierane - wielokorpusowe, stojaki. Jednym z nowoczesnych jest ul wielokorpusowy styropianowy systemu Apipol. Ul ten jest przystosowany do pozyskiwania pełnego asortymentu produktów pszczelich. Jako ul styropianowy stwarza dobre warunki do zimowli pszczół jak i do hodowli w okresach letnich o zmiennych warunkach atmosferycznych.

wielkopolski

apipol

langstroth

Ostrowskiej

warszawski