|
Teren
na którym ustawia się ule z pszczołami (tzw. pnie)
nazywamy pasieczyskiem. Wymaga on ogrodzenia. Ogrodzenia
stałe, nie wymagają żywopłotu, natomiast ogrodzenia
siatkowe spełniają swoje zadanie razem z posadzonym
obok żywopłotem. Na żywopłot preferowana jest śnieguliczka
dająca znaczny pożytek pszczołom. Minimalna powierzchnia
pasieczyska to około 20 arów, pozwalająca na ustawienie
uli z pszczołami w odpowiedniej odległości (10 m)
od sąsiadów czy też drogi ogólnodostępnej. W przypadku
nie zachowania tej odległości konieczne jest spełnienie
specjalnych wymagań w zakresie ogrodzenia (szczelne
i wysokie na 3 m).
Pasieczysko powinno
znajdować się w pobliżu zabudowań, co ułatwia nadzór
nad pasieką. W pobliżu pasieczyska powinna się znajdować
dostateczna ilość drzew, roślin miododajnych (wierzby).
Nie stawiać ula:
- frontem wylotowym w bezpośredniej bliskości wody
stojącej lub płynącej, w której to obciążone i powracające
pszczoły mogą się utopić,
- na przeciągu, gdzie chłodne powietrze wdziera
się do ula przez otwory wlotowe,
- w kotlinie (niecce), gdzie ciężkie i chłodne powietrze,
szczególnie podczas bezwietrznej pogody stoi bez
ruchu,
- naprzeciwko budynków ustawionych w podkowę, której
część otwarta skierowana jest na południe, gdyż
wtedy wiatr zachodni łapie się na jej wschodnim
ramieniu i wdziera się do całego kwadratu, powodując,
że rój pszczół nie ma spokoju ani w zimie, ani w
lecie,
- tak, aby światło z okien lub latarni ulicznych
padało na otwory wylotowe, wabiąc wieczorem pszczoły,
co często powoduje ich śmierć,
- na miejscu, gdzie mogą występować wstrząsy powstałe,
np. na skutek rąbania drzew.
Lepsze od południowego
kierunku ustawienia jest lekkie odchylenie frontu
ula na południowy wschód. Takie ustawienie, daje
na wylot poranne słońce i zapobiega
przemieszczaniu się zachodniego wiatru wzdłuż otworów
wylotowych i odciąganiu z nich ciepła. Dobre jest
lekkie obniżenie terenu przed frontem wlotowym ula,
tak żeby woda chłodne powietrze łatwiej spływały.
|
Nie
wskazana jest lokalizacja pasieki np. w centrum ruchliwego
miasta z powodu zbyt dużej odległości dzielącej pszczoły
od pożytków. Nie wskazane są również okolice rozwiniętych
ośrodków przemysłowych lub hałaśliwych zadymionych fabryk.
Hałasy, wstrząsy, wyziewy i obce zapachy drażnią pszczoły,
utrudniają im pracę i mogą powodować zatrucia. Ponadto należy
unikać pasiek przy dużych zbiornikach wodnych (szeroka rzeka,
jeziora) gdyż w czasie przelotów nad nimi zwłaszcza w czasie
wiatru czy nagiego deszczu będą się topiły. Nie wskazane
jest zakładanie pasiek w pobliżu wytwórni słodyczy, gdyż
mogą być problemy z nadlatywaniem pszczół i żądleniem załogi.
Podobnie w pobliżu pastwisk dla krów, hodowli koni, które
mogą być atakowane przez pszczoły.
Nie należy ustawiać pni pszczół
w odległości mniejszej niż 10 m od drogi publicznej, obcego
domu mieszkalnego, stajni, ogrodu. Można zmniejszyć tą odległość
pod warunkiem ustawienia przed granicą tego terenu ogrodzenia
naturalnego np. krzewy lub sztucznego o wysokości 3 m. Odległość,
od arterii komunikacyjnej powinna wynosić nie mniej niż
50 m. W pobliżu pasieczyska powinna się znajdować dostateczna
ilość drzew i roślin miododajnych, np. wierzby. Żywopłot
ochrania pasiekę od wiatru i zadymek śnieżnych, a także
może dostarczyć pszczołom dużych ilości pyłku i nektaru.
Wybierając teren należy pamiętać, że na 1km2 nie powinno
znajdować się więcej niż 7-8 rodzin pszczelich. Powinien
to być teren na którym występuje dużo pożytków. Dobrym terenem
pożytkowym są lasy liściaste o gęstym podszyciu runa leśnego
oraz rośliny takie jak akacje, gryka czy rzepak. Ponieważ
lot pszczół po nektar bywa opłacalny wtedy, gdy nie jest
dłuższy niż 2 km, a gdy warunki pogodowe bywają gorsze tylko
do 1.5 km, pasieka nie powinna być zakładana dalej niż te
odległości. Dalszy lot pszczół będzie nieopłacalny, ponadto
pszczoły mogą ginąć. Ze względu na pożytki i lokalizację
pasiek, rozróżniamy gospodarkę stacjonarną- odległość sąsiednich
pasiek liczących 40-50 pni powinna wynosić 4-5 km, oraz
gospodarkę wędrowną.
Najważniejszymi dla gospodarki
pasiecznej cechami pożytków są:
- czas występowania pożytku, okres jego trwania,
- obfitość i źródło.
Wyróżniamy pożytki występujące
w okresach:
- wczesnowiosennych - okres ten rozpoczyna się w kwietniu
i do tych pożytków zaliczamy takie rośliny jak podbiał pospolity,
wierzbę, klon zwyczajny i borówkę czarną. Pożytek ten przygotowuje
rodzinę do dalszych zbiorów w latach o cieplej i wczesnej
wiośnie.
- pożytki występujące w pełni wiosny - w tym okresie dla
gospodarki pasiecznej istotne są rzepak i rzepik ozimy,
drzewa owocowe, mniszek pospolity. Najodpowiedniejszą metodą
dla pasiek wykorzystujących pożytki wiosenne jest zmiana
struktury rodzin przez zastosowanie nalotów, dokonywanych
w pierwszych dniach rozpoczęcia się wziątka,
- pożytki okresu wczesnoletniego - zaliczamy tu rośliny
takie jak koniczyna biała, chwasty polne, gorczyca polna,
rzodkiew - świrzepa, chaber bławatek, mlecz polny, żmijowiec
zwyczajny, oset, ostrożeń, wyka ozima i jara, koniczyna
szwedzka, oraz lipy (stanowią one zdecydowanie najobfitsze
pożytki w całym sezonie),
- pożytki późno letnie- do których zaliczamy lipy, które
kwitną od polowy sierpnia, gryka, lucerna, nostrzyk, rzepak
jary, koniczyna czerwona, saradela, wierzbówki, bodziszek
łąkowy, trendowniak bulwiasty, szałwia, mięta, mikołajek
polny. Korzystanie z pożytku późno letniego stanowi nie
tylko przedłużenie okresu zbioru miodu w sezonie lecz również
dodatkowe źródło pyłku niezbędnego do jesiennego rozwoju
rodzin i prawidłowej zimowli. Wpływa on dodatnio na przygotowanie
rodzin do następnego sezonu
- pożytki okresu jesiennego - kwitną od polowy sierpnia
do września. Rośliny pożytku jesiennego jest niewiele ale
najważniejszymi są wrzosowiska, które zajmują bardzo duże
powierzchnie (ok, 2 ml ha) do tego okresu zalicza się również
rośliny poplonowe np. facelia błękitna, gorczyca biała,
oraz mieszanki tych roślin. Aby w pełni wykorzystać ten
okres należy dbać o przedłużenie czerwienia, aby wychodzące
z komórki pszczoły mogły zastępować zbieraczki, które łatwo
przy tak późnych zbiorach giną
-->> POWRÓT
Teksty przygotowane na podstawie skryptu
'Jak założyć pasiekę" Wojewódzkiego
Związku Pszczelarzy w Krakowie pod redakcją
W. Kluczewski,
A. i S.Staszewscy
|